HARP in Tokyo, Japan: NIEUWSBRIEF 2 (maandag 5 april 2010)

De huwelijksdag was aangebroken, maar eerst moet ik nog even vermelden dat we de tweede dag, zoals u kon lezen, voor de eerste keer kennis hebben gemaakt met de ouders en broer van Sachiko. Voor deze kennismaking waren we uitgenodigd in een Japans Teppan Yaki restaurant, Mikasa Kaikan waarbij de chef-kok zelf voor onze ogen de kostelijkste gerechten zou gaan bereiden. De kennismaking verliep bijzonder hartelijk en we werden met alle egards ontvangen. We hadden voor de aanstaande schoonfamilie cadeautjes meegenomen en na het overhandigen ervan, verwende een scala aan bijzondere Japanse gerechten onze smaakpapillen.

- Eén gerecht wil ik voor het voetlicht halen, het bijzondere Wagyu. Dat is vlees van een Japanse runderras met de mooiste kwaliteit ter wereld. De malsheid van het Wagyu-vlees wordt mede verkregen door de runderen te masseren, klassieke muziek te laten horen en bier te laten drinken. Bijzonder kenmerk van het vlees is de marmering, kleine vetadertjes die door het spiervlees lopen. Hoe meer van die adertjes hoe beter het vlees. Wagyu heeft bijna 90 procent marmering en een olieachtig laagje. Het exporteren van de originele Japanse Wagyu-runderen is verboden. Het Wagyu vlees dat in Europa te koop is komt dan ook van fokkerijen buiten Japan. -

Op zondag 4 april, de huwelijksdag, werden we om 10.30 uur in Yushima Tenjin, het Shinto heiligdom verwacht. Op ons paasbest, want het was ook eerste paasdag, gingen we per trein naar Ueno-station waar we afgesproken hadden met Rick en Pim. Voor het laatste stuk naar het heiligdom hebben we de taxi genomen. Alleen de naaste familie is bij de plechtigheid in het heiligdom aanwezig. De plechtigheid zelf is heel traditioneel en het is verboden om tijdens de gebeden foto’s te maken en uiteraard moest iedereen op kousenvoeten.

Bij de trouwceremonie zorgt de shintôpriester voor de religieuze reiniging, de trouwgeloften en het uitwisselen van de ringen. Sachikio droeg een speciale trouwkimono de ‘uchikake’ en had een grote muts op, de ‘tsuno kakushi’, die de hoorntjes van jaloezie verbergt. Vincent had een donkere kimono aan de ‘montsuki’ waarop het familiewapen (gestileerde tulpen) aangebracht is, met daaronder een onderkimono de ’hakama’. Tijdens de ‘San san kudo’ werden de trouwgeloften uitgewisseld, waarbij het bruidspaar drie keer een kopje sake moest drinken.
Na de ceremonie was er een receptie, waarbij het selecteren, uitnodigen en de tafelschikking van de gasten een zeer delicate aangelegenheid blijkt te zijn. De gasten gaven hun cadeau, een ‘shûgi bukuro’, een envelop met inhoud, af aan de dames die hen verwelkomden. De envelop is omwikkeld met strengen van goud- en zilverpapier die niet uit elkaar zijn te halen en symboliseren zo een lang en gelukkig huwelijk. Ook de bankbiljetten dienen daarom spiksplinternieuw te zijn. Tijdens de receptie verwisselde het bruidspaar nog van kleding, Sachiko in een overweldigende Europese champagnekleurige trouwjurk en Vincent droeg een crèmekleurig pak met gilet. In vergelijking met Nederland is de trouwdag na de shintô-ceremonie tot op de minuut geregisseerd. Het bruidspaar wordt bijgestaan door twee ceremoniemeesters, een voor de aankondigingen en een die de tijd en het onderdeel dat zou moeten volgen, stipt in de gaten hield en tijdig actie nam. Voor de bruid was er nog een visagiste die de hele dag een make-up kwast bij de hand hield.

‘s-Avonds was er nog een ‘informelere’ avond voor kennissen en bekenden, waarbij het tijdschema wederom strak gevolgd werd. Het feest begon om 17.30 uur en was om 20.30 uur afgelopen. Later hoorden we dat het bruidspaar nog niet officieel getrouwd was, omdat er een formulier niet in orde was. Ze zijn nog dezelfde dag, eerste paasdag om 22.45 uur naar het stadhuis gegaan om het ontbrekende formulier te overhandigen, zodat ze toch nog officieel getrouwd zijn. Vincent liet weten dat de late openstelling van het stadhuis in Japan heel gewoon is. Zo kunnen mensen die veel van huis zijn, omdat ze lang werken, toch in de gelegenheid gesteld om hun zaken af te handelen. Misschien iets voor de ideeënbus?!