HARP in Tokyo, Japan

NIEUWSBRIEF 1 (zondag 4 april 2010)

Beste familie, vrienden, kennissen en alle andere belangstellenden.

Het blijkt toch niet altijd zo eenvoudig te zijn om op een andere locatie te internetten of te mailen, ook in Japan. In onze ryokan (de traditionele Japanse Ryokan dateert uit het Edo-tijdperk en is een vorm van een familiehotel of pension) lag een paar dagen de Wifi-verbinding eruit, zodat van mailtjes ophalen, laat staan versturen, helemaal niets terecht kwam. Maar hierbij ontvangt u dan toch een eerste verslag van onze trip naar Japan met als belangrijkste doel, het huwelijk van de jongste zoon Vincent met Sachiko. Zonen Rick en Pim waren (uiteraard) ook van de partij.

Donderdag 1 april zijn we om 11.30 uur geland op Narita Airport, na een rechtstreekse vlucht van 11 uur vanaf Schiphol. Na het doorlopen van de strenge paspoortcontrole moesten we door een biometrisch systeem. Van iedere passagier werd van alle twee de wijsvingers een elektronische afdruk genomen, alsmede een irisscan! De verdere douaneformaliteiten vormden verder geen probleem, want we werden vriendelijk lachend verzocht om door te lopen. Na onze bagage te hebben verzameld stond Vincent ons op te wachten, met voor ieder een Suica chipkaart voor de metro- en treinlijnen.

Na de hartelijke begroetingen de metrolijn opgezocht en na 80 minuten stonden we bij Vincent in zijn appartement in het plaatsje Gokõ (Chiba). Omdat we er al een flink aantal uren op hadden zitten zijn we de omgeving van Gokõ te voet gaan verkennen om de slaap die toch toesloeg zoveel mogelijk te verdrijven. Boodschappen gedaan, Rick en Pim geïnstalleerd en daarna weer met de trein, naar het volgende adres, Ryokan Kimi in Tokio, 10 minuten lopen van Ikebukuro station. Daarna hebben we in de buurt een restaurant opgezocht en gezamenlijk een eenvoudige maaltijd tot ons genomen. Onze eerste dag in Japan zat er bijna op. Vincent, Pim en Rick gingen weer terug naar Gokõ en wij rechtstreeks naar onze ryokan, want we vielen zowat om van de slaap.

De tweede dag hebben we onder de deskundige leiding van Vincent een voettocht door Tokio gemaakt. We waren onder andere in Shibuya, waar het beroemde kruispunt ligt, dat geregeld op de televisie te zien is. Daarna vervolgden we onze weg naar en door Yoyogi park met onder andere het Judostadion (Nippon Budokan) van de Olympische Spelen van 1964. Ook hebben we hier de Meiji Jingu shrine bezocht, wat voor Pim en Rick hun eerste echte ervaring met de Japanse cultuur was. ’s-Avonds waren we voor een diner uitgenodigd door de ouders van Vincent’s aanstaande Sachiko, dus moesten we tijdig terug, want wij wilden ons voor deze eerste kennismaking toch eerst omkleden.

Veel mensen weten niet dat er geen stad Tokio bestaat. De stad Tokio hield in 1943 op te bestaan. De prefectuur Tokio telt bijna 13 miljoen inwoners en heeft 23 wijken, die elk het statuut van stad hebben. De prefectuur bestaat dus uit de 23 centraal gelegen wijken, 26 grote en 5 kleine steden en uit 8 dorpen. Ten zuiden van Tokio liggen nog de Ogasawara- en Izu-eilanden, die ook tot de prefectuur behoren. De prefectuur Tokio vormt het centrum van de agglomeratie Groot-Tokio, de grootste metropool ter wereld met tussen de 32 en 36 miljoen inwoners.

Het beroemde kruispunt 'Shibuya Crossing'

Vlak bij de hoofduitgang van Shibuya Station staat het beeld van

de beroemde hond Hachikō en is een belangrijke ontmoetingsplek.

Zaterdag 4 april, de dag voor de trouwdag, moest Vincent werken zodat wij zelf ons plan moesten trekken. Dat was geen probleem omdat er om de hoek bij Vincent appartement een Hanami Matsuri (kersenbloesem festival) was. Een kilometers lange straat met aan weerszijden kersenbomen die volop in bloei stonden. In deze straat trokken duizenden mensen langs kraampjes met vrijwel uitsluitend etenswaren. Van kleine komkommers op een stokje, vissen gespiest op een satépen, tot aan bananen gedoopt in chocolade en daarna voorzien van een felgekleurd jasje. Etenswaren te kust en te keur.

Duizenden mensen trokken...

...langs de verschillende kraampjes met...

... bananen gedoopt in chocolade en...

...dat smaakt voortreffelijk. Oishi!

Morgen het bericht over het trouwfeest van Vincent. Hierbij alvast een voorproefje, de aankomst van het bruidspaar bij het Shinto heiligdom Yushima Tenjin.

NIEUWSBRIEF 2 (maandag 5 april 2010)

De huwelijksdag was aangebroken, maar eerst moet ik nog even vermelden dat we de tweede dag, zoals u kon lezen, voor de eerste keer kennis hebben gemaakt met de ouders en broer van Sachiko. Voor deze kennismaking waren we uitgenodigd in een Japans Teppan Yaki restaurant, Mikasa Kaikan waarbij de chef-kok zelf voor onze ogen de kostelijkste gerechten zou gaan bereiden. De kennismaking verliep bijzonder hartelijk en we werden met alle egards ontvangen. We hadden voor de aanstaande schoonfamilie cadeautjes meegenomen en na het overhandigen ervan, verwende een scala aan bijzondere Japanse gerechten onze smaakpapillen.

- Eén gerecht wil ik voor het voetlicht halen, het bijzondere Wagyu. Dat is vlees van een Japanse runderras met de mooiste kwaliteit ter wereld. De malsheid van het Wagyu-vlees wordt mede verkregen door de runderen te masseren, klassieke muziek te laten horen en bier te laten drinken. Bijzonder kenmerk van het vlees is de marmering, kleine vetadertjes die door het spiervlees lopen. Hoe meer van die adertjes hoe beter het vlees. Wagyu heeft bijna 90 procent marmering en een olieachtig laagje. Het exporteren van de originele Japanse Wagyu-runderen is verboden. Het Wagyu vlees dat in Europa te koop is komt dan ook van fokkerijen buiten Japan. -

Op zondag 4 april, de huwelijksdag, werden we om 10.30 uur in Yushima Tenjin, het Shinto heiligdom verwacht. Op ons paasbest, want het was ook eerste paasdag, gingen we per trein naar Ueno-station waar we afgesproken hadden met Rick en Pim. Voor het laatste stuk naar het heiligdom hebben we de taxi genomen. Alleen de naaste familie is bij de plechtigheid in het heiligdom aanwezig. De plechtigheid zelf is heel traditioneel en het is verboden om tijdens de gebeden foto’s te maken en uiteraard moest iedereen op kousenvoeten.

Bij de trouwceremonie zorgt de shintôpriester voor de religieuze reiniging, de trouwgeloften en het uitwisselen van de ringen. Sachikio droeg een speciale trouwkimono de ‘uchikake’ en had een grote muts op, de ‘tsuno kakushi’, die de hoorntjes van jaloezie verbergt. Vincent had een donkere kimono aan de ‘montsuki’ waarop het familiewapen (gestileerde tulpen) aangebracht is, met daaronder een onderkimono de ’hakama’. Tijdens de ‘San san kudo’ werden de trouwgeloften uitgewisseld, waarbij het bruidspaar drie keer een kopje sake moest drinken.
Na de ceremonie was er een receptie, waarbij het selecteren, uitnodigen en de tafelschikking van de gasten een zeer delicate aangelegenheid blijkt te zijn. De gasten gaven hun cadeau, een ‘shûgi bukuro’, een envelop met inhoud, af aan de dames die hen verwelkomden. De envelop is omwikkeld met strengen van goud- en zilverpapier die niet uit elkaar zijn te halen en symboliseren zo een lang en gelukkig huwelijk. Ook de bankbiljetten dienen daarom spiksplinternieuw te zijn. Tijdens de receptie verwisselde het bruidspaar nog van kleding, Sachiko in een overweldigende Europese champagnekleurige trouwjurk en Vincent droeg een crèmekleurig pak met gilet. In vergelijking met Nederland is de trouwdag na de shintô-ceremonie tot op de minuut geregisseerd. Het bruidspaar wordt bijgestaan door twee ceremoniemeesters, een voor de aankondigingen en een die de tijd en het onderdeel dat zou moeten volgen, stipt in de gaten hield en tijdig actie nam. Voor de bruid was er nog een visagiste die de hele dag een make-up kwast bij de hand hield.

‘s-Avonds was er nog een ‘informelere’ avond voor kennissen en bekenden, waarbij het tijdschema wederom strak gevolgd werd. Het feest begon om 17.30 uur en was om 20.30 uur afgelopen. Later hoorden we dat het bruidspaar nog niet officieel getrouwd was, omdat er een formulier niet in orde was. Ze zijn nog dezelfde dag, eerste paasdag om 22.45 uur naar het stadhuis gegaan om het ontbrekende formulier te overhandigen, zodat ze toch nog officieel getrouwd zijn. Vincent liet weten dat de late openstelling van het stadhuis in Japan heel gewoon is. Zo kunnen mensen die veel van huis zijn, omdat ze lang werken, toch in de gelegenheid gesteld om hun zaken af te handelen. Misschien iets voor de ideeënbus?!

Buiten voor de shrine...

... en in de tuin

Vincent schrijft in het 'kanji' zijn huwelijksgeloften

Met de aanstaande schoonfamilie op de foto...

...met oom en tantes

Binnenkomst van de feestzaal

In westerse trouwjurk

Luisteren naar niet een ...

... maar meerdere toespraken.

NIEUWSBRIEF 3 (dinsdag 6 april 2010)

Het is nu dinsdagavond 23.55 uur en we zijn net ´thuis´. Ik heb nog maar een uur om deze nieuwsbrief te maken, de foto’s uit te zoeken en ik loop al een dag achter. Om 01.00 uur gaat hier de deur op slot en is er geen internetverbinding meer.
Gisteren zijn we met Atsuko onze Japanse vriendin en het pas getrouwde stel, naar de Okachimachi markt bij Ueno Station geweest. Een bazaarachtige markt waar van alles te koop is, maar het regende dat het goot, dus het plezier was er gauw af. Eerst maar geluncht bij een Italiaan en daarna per trein naar het overdekte Sunshine City, vlak bij Ikebukuro Station. Daar zijn we de verdere middag gebleven en hebben langdurig met elkaar van gedachten gewisseld in een heel aardige Japanse jaren zestig eettent, gelegen op de achtste verdieping en die we zonder hulp van Vincent, nooit gevonden hadden. Alleen waren er geen stoelen, dus moet je de avond op je billen en uiteraard ook weer op je blote voeten doorbrengen, maar het was heel gezellig.
Het is alweer woensdagmorgen 00.45 uur, daarom ga ik nu snel een paar foto’s uitzoeken en deze mail versturen. In Nederland is het etenstijd, dinsdagavond 17.45 uur.

Tot morgen…

Okachimachi markt

In de metro

Vincent en Pim, nog steeds dikke vrienden

De Japanse jaren zestig eettent

Wat zullen we eten? Sachiko, Atsuko en Pim zoeken het op...

NIEUWSBRIEF 4 (maandag 12 april 2010)

Nieuwsbrief vier, later dan gepland, veel later dan gepland, want wij zijn alweer terug van de trip naar Okinawa. Hotels zonder wifi, of maar één internetcomputer, want bijna iedere Japanner 'internet' de hele dag met zijn mobieltje. Openingstijden opzoeken, on-line gamen, mailen of het nieuwskanaal volgen. Vooral in de metro en trein een door vrijwel iedereen gebezigd tijdverdrijf. Morgen heb ik echt tijd om de Okinawatrip op een rijtje te zetten, foto’s uit te zoeken en een berichtje te schrijven. Het was een lang weekend dat min of meer te vergelijken is met Japanse toeristen in Amsterdam, die Europa in drie dagen doen en steeds achter iemand met een vlaggetje aanlopen. Wij kunnen daar nu over meepraten, want wij deden negen eilanden in drie dagen.
Morgen hierover een verslag…

Pim en Rick zijn inmiddels weer terug in Nederland. Het tweetal hebben we samen met Sachiko, donderdagmiddag 8 april om 12.00 uur, op Narita Airport afgezet en uitgezwaaid. Vincent moest helaas werken. Onderweg kregen we een telefoontje dat die dag tot 16.00 uur de tuin van de Nederlandse Ambassadeur, gelegen naast het ambassadegebouw, voor bezichtiging was opengesteld. Dus vanaf Narita gingen we met Sachiko, want die had vrij, spoorslag naar de ambassade, gelegen aan de voet van Tokyo Tower en hebben vervolgens een wandeling door de tuin gemaakt. Daarna met de metro naar de wijk Yanaka, waar we een rondwandeling door dit oude gedeelte van Tokyo hebben gemaakt. Vervolgens naar Vincents appartement die voor ons zijn favoriete gerecht gekookt had, pasta. Vervolgens onze koffers uitgepakt, want we verblijven vanaf nu bij Vincent in Goko. De volgende dag al, vrijdag 9 april, moesten om 10.05 uur de metro nemen naar Haneda Airport voor onze trip naar Okiwana.

Tot morgen…

Een station in Tokio, maandagavond 23.30 uur!

Op de laatste dag van het verblijf van Rick en Pim naar Shinjuku geweest voor een uitzicht over Tokyo vanaf de panoramaverdieping van de Tokyo Metropolitian Government Offices. In het midden Yoyogi park.

Pim en Rick, bepakt en bezakt op weg naar Narita Airport.

Sachiko en Anita in de tuin...

…van de…

...Nederlandse ambassade.

NIEUWSBRIEF 5 (dinsdag 13 april 2010)

Op vrijdag dus met de metro en monorail naar Haneda Airport. Op het vliegveld werden wij, samen met Sachiko’s vader en broer Taichi, Sachiko zelf en Vincent verwacht bij de balie van de reisorganisator Trapics waar we onze boardingpassen kregen. De vlucht naar Naha Airport op Okinawa-jima, eiland 1, was met een Boeing 747 van Japan Airlines en duurde 2,5 uur. Aangekomen op het vliegveld werden wij en de overige ongeveer 40 Japanse reisgenoten, overwegend 50 plussers, verwelkomt door onze reisleider Goh, die ons de hele reis zou begeleiden. Nadat hij ons had geïnformeerd over het volgende gedeelte van de reis en de boardingpassen had uitgedeeld gingen we meteen door met een ander vliegtuig, een Boeing 737, naar het tropische Miyako-jima, eiland 2, waar we om ongeveer 18.00 uur in het schemerdonker aankwamen. Op dit eiland met zijn hagelwitte stranden en azuurblauwe zee, staat zelfs een heus Duits kasteel, geschonken door de Duitse overheid! Overnacht in hotel Breeze Bay Marina. In de avond nog een kort optreden bijgewoond van de Pani-Pani girls, die een foto van ons op hun weblog plaatsten.

De volgende dag uitgecheckt en met de bus over een lange brug naar Ikema-jima, eiland 3 en later op de dag eveneens over een brug naar Kurima-jima, eiland 4. We hebben daar een schelpenmuseum en de mooiste ‘spots’ van het eiland bezocht, alles per bus. Uiteraard werd er op gezette tijden halt gehouden en bijna altijd vlak bij een souvenirshop. De Japanse dames haasten zich dan steeds naar binnen, pakten een mandje en deden inkopen, want de familie, vrienden en zeker de collega’s mogen bij terugkeer van de vakantie beslist niet vergeten worden. Daarna volgen veelal fotoshoots, waarbij de natuur op de achtergrond en onze Japanse reisgenoten steeds op de voorgrond stonden. Ook vermeldenswaardig is dat op iedere trip met de bus, een dame opstapte die van het begin tot het eind met de microfoon in haar hand, aan een stuk door ratelde. Over vermeldenswaardige feiten die er te zien waren, hoe lang de bus zou stoppen, hoe laat iedereen weer terug moest zijn, waar we gingen lunchen, enz. alles natuurlijk in het Japans. Ook de gezamenlijke lunches werden steeds uitvoerig door een medewerkster van het restaurant vooraf uitvoerig toegelicht, welk gerecht van de Bento Box goed was voor welk deel van het lichaam.

Vervolgens met de bus op de veerpont naar Irabu-jima, eiland 5 en het pal ernaast gelegen Shimoji-jima, eiland 6. Bij terugkeer op Miyako-jima hebben we de mooiste hotspots aldaar bezocht. Het eiland staat bekend om zijn schitterende natuur. Vooral de Oostkaap, waar de vuurtoren staat, is van een ongekende schoonheid en men zegt zelfs dat het één van Japans mooiste plekken is. Na deze overweldigende toer naar het vliegveld voor een vlucht met Japan Transocean Air naar Ishigaki-jima, eiland 7. Het eiland ligt slechts 200 kilometer van Taiwan verwijderd. Alleen zeer ervaren piloten mogen op dit vliegveld landen, omdat de landingsbaan erg kort is en dat was goed te merken, want het vliegtuig ging na de landing vol in de remmen! Na de landing ging het per bus naar ons volgende overnachtingadres; Bungalowpark Fusaki Resort Village.

De volgende dag met een veerboot naar Taketomi-jima, eiland 8 en vandaar meteen door met een supersnelle jetboot naar Iriomote-jima, eiland 9. Met de bus een rondrit over het eiland gemaakt. Vervolgens een boottocht, wat in het programma als ‘jungletocht’ vermeld stond, een tochtje met een huifkar getrokken door een koe en een bezoek aan een vlindertuin. Het eiland is niet alleen bekend vanwege zijn mangrovebossen, maar ook omdat het leger van de VS er oefeningen hield ten tijden van de oorlog in Vietnam. Met name de regenwouden vertonen grote overeenkomsten met die in Vietnam. Na terugkeer in het hotel volgde een barbecue in de buitenlucht, een Japanse barbecue, met optreden van een plaatselijke Okinawaanse dansgroep.

De volgende dag, maandag, was alweer de laatste dag met ondermeer een rondrit over het eiland, een boottocht in Kabira Bay, eveneens met hagelwitte stranden en azuurblauwe zee. In een boot waarvan de bodem van glas was, hadden we een schitterend uitzicht op het koraalrif, zelfs het visje Nemo hebben we gespot. Het laatste onderdeel van deze eilandentrip was een bezoek aan een pottenbakkersfabriekje Ishigaki Pottery. Hierna naar het vliegveld voor de vlucht naar Okinawa-jima. Na de transfer op Okinawa Airport landden we weer in Tokyo, waar het al de hele dag had geregend…

Tot morgen

De middaglunch

'Heritiera littoralis'. Deze boom op Iriomoto-jima is 400 jaar oud en heeft uniek gevormde wortels.

Fusaki Resort Village

Kariba Bay

NIEUWSBRIEF 6, DE LAATSTE? (vrijdag 16 april 2010)

Vandaag onze laatste volle dag in Japan. Morgen, zaterdag zullen we om 13.30 uur Japanse tijd, weer terugvliegen. Maar waarschijnlijk hebben jullie het al op het nieuws gezien, het Europese luchtruim is helemaal gesloten vanwege aswolk van de vulkaanuitbarsting op IJsland. Het kan dus zijn dat we ons verblijf noodgedwongen moeten verlengen.

Het was gisteren een regenachtige en koude dag, net als vandaag, dus perfect voor een bezoek aan het museum. Het Edo-Tokio museum, in het stadsdeel Sumida-ku, is de ideale plaats om meer te weten te komen over de geschiedenis en cultuur van Tokio. Op de meer dan 30.000 vierkante meter zijn er heel wat miniaturen en grotere schaalmodellen te bewonderen die tot in de kleinste details zijn uitgewerkt. Het museum werd geopend in 1993. Er liggen ook verschillende Nederlandstalige boeken tentoongesteld, zoals een over Aardrijkskunde. Bij binnenkomst loopt de museumbezoeker over een levensgrote replica van de Nihonbashi, lettelijk de Japanbrug uit de Edo-periode. Vervolgens is de oorlogsuitrusting van Tokugawa Ieyasu te bewonderen, de aanrichter van de Edo-periode, met een uitvoerige uitleg over hoe deze periode tot stand is gekomen. Vele schaalmodellen van gebouwen uit e Edo-periode zijn te zien en een verdieping lager levensgrote replica's. Uitvoerig laat men zien hoe Tokyo zich moderniseerde, bijvoorbeeld met geanimeerde replica's van gebouwen uit de Meiji periode. De geschiedenis van de stad in oorlogstijd en de grote Kanto aardbeving van 1923, worden eveneens uitvoerig belicht. De moeite van het bezoek meer dan waard.

Daarna naar Kappabashi Street. Een heel aparte winkelstraat tussen Ueno en Asakusa met aan weerszijden van de straat tientallen winkels met alle benodigdheden voor restaurants, met uitzondering van versproducten. Gespecialiseerde winkels met stoelen, tafels, decoratiematerialen, ovens, potten en pannen, bestek, keukenmessen, eetstokjes enz. En een paar winkels met schitterend gemaakte plastic gerechten, zelfs een glas Heineken met twee vingers schuim ontbrak niet! Want bijna ieder restaurant heeft wel een uitstalraam waarin al hun gerechten tentoongesteld staan, je hoeft alleen maar aan te wijzen wat je wilt eten.

Zoals al in een eerder bericht vermeld doen de Japanners alles met hun mobieltje. Het apparaat ligt bijna constant uitgeklapt in hun hand, waarmee dan vooral gemaild, geïnternet en gegamed wordt. Dat heeft wel als nadeel dat de accu sneller leeg is en een stopcontact voor de oplader is er niet in de trein of op straat. Maar geen nood, iedere ‘convenience store’ heeft een breed scala aan noodaccu’s klaarliggen, die overigens op ieder mobieltje passen, behalve op de I-phone. Dus je ziet geregeld iemand in de trein of metro in zijn tas duiken, de noodaccu eruit halen om achterop zijn mobieltje te klikken.
Deze convenience stores zijn op bijna iedere straathoek te vinden en dragen namen zoals 7Eleven (de grootste), Lawson, FamilyMart of Daily Yamazaki. Het zijn kleine winkels, ze hebben een beperkt maar toch vrij breed assortiment en bieden tevens een groot scala aan diensten. Zo kun je er je rekeningen betalen, pakketjes laten versturen, geld pinnen, post versturen en de noodzakelijkste boodschappen inslaan, maar ook een eenvoudige warme maaltijd meenemen. En… 24 uur per dag, 7 dagen in de week.

Hoe het slapen is gegaan?
Wij slapen hoofdzakelijk op zijn Japans, dus niet in een gewoon bed, uitgezonderd de trip naar Okinawa. In de slaapkamer liggen als vloerbedekking tatamimatten op de vloer. De grootte van een woning word trouwens door het aantal tatamimatten dat in de kamers ligt aangeven. Op de tatamimat ligt de futon. Dat is een set beddengoed die bestaat uit een dunne matras ‘shikibuton’, en een soort donsdeken de 'kakebuton' die in een speciale hoes 'shikifu' zit. Drie nachten hadden we last van onze (heup)botten, maar daarna hebben we geslapen als een roos. Een nadeel is er wel dat in veel traditionele Japanse huizen geen stoelen zijn. Dus eten op de grond, zittend of staand aankleden en als je dat niet gewend bent is dat knap lastig.
Misschien wel tot morgen..

Hans & Anita